کد مطلب:152447 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:337
محبت مکنون
از جمله احادیث نبوی كه در واقع بیانگر تأثیر پذیری معنوی مردم از وجود مبارك سیدالشهدا (ع) می باشد، حدیثی است كه فرمود:
«ان للحسین محبة مكنونة فی قلوب المؤمنین». [1]
در كانون دلهای مؤمنین، محبتی نهفته و ویژه نسبت به حسین وجود دارد.
كیست كه نام حسین (ع) را بشنود و فردی از افراد بشر یا تنی از اولاد انسان باشد و حالت انقلاب و انكسار و دلباختگی برای او فراهم نشود؟ محبت حسین (ع) دلها را به التهاب در آورده و جگرها را گداخته و مذاب می سازد، و شورش دل و آتش درون را به ریزش قطرات اشك از دیدگان، آشكارا و عیان می كند.
در كجای دنیا دیده می شود كه شیعه و دوستدار حسین در آنجا باشد و اقامه عزای حسینی نكند. كیست كه پس از دادن عزیزترین محبوب و مطلوب خود به اندك فاصله و مختصر وقت و گذشتن كمتر زمانی، آن مصیبت را فراموش نكند؛ جز مصیبت حسین (ع) كه با این همه طول زمان و گذشتن قرنها، روز به روز این مصیبت تازه تر و شور و شراره اش بیشتر و بلندتر می گردد. آیا نه این، جذبه عشق و علاقه و تأثیر محبت و فرط دلبستگی و دلباختگی علاقه مندان نسبت به آن امام محبوب است؟
و ای بسا، نامحرمان در برابر عظمت و جلالت حسینی تسلیم شده و به تواضع و تكریم در مقابل نام مبارك حسین و جلال و مقام او قد خویش به تعظیم و تسلیم خم نموده و به دین و آیین حسینی گراییده و از اكسیر محبت او مس خود را طلای ناب و زر خالص می گردانند.
براستی، سنت الهی چنین بوده كه محبت امامی كه مسیر تاریخ را عوض كرده و دین الهی را نجات می بخشد به گونه ای خاص در دل و جان مسلمین و مؤمنین قرار گیرد، حتی كسانی كه مقابل حسین (ع) قرار گرفتند به قول فرزدق: «دلهایشان با او بود، اگر چه بر اثر دنیا پرستی شمشیرهایشان بر روی او كشیده شد». چه رسد به مؤمنینی كه عشق و محبت او با گل آنان سرشته شده است.
حتی محبت حسین (ع) در دل و جان رسول اكرم (ص) نیز ریشه دوانیده بود، به طوری كه می فرمود: «هر گاه كه به فرزندم حسین می نگرم، گرسنگی و اندوه از وجودم رخت بر می بندد». [2] و نیز می فرمود: «بار خدایا، من حسین را دوست دارم و آنان كه دوستدار او هستند نیز دوست دارم». [3] .
راه حسین (ع) راه دل است، و هرگاه عاشقی به دل توجه كند او را پیدا می كند. لذا در برخی روایات وارد است كه: «قبر او در دلهای دوستداران اوست».
سلام از دور و از نزدیك بهر او بود یكسان
بلی قبر شریف او دل اهل یقین باشد
آری، دل مؤمن جایگاه تابش نور پر فروغ و احیاگر حسین است. و هرگاه عشق و محبت فراتر از آفاق ظاهری و مادی باشد، رنگ ابدیت به خود می گیرد، زیرا پیوند این محبت در حریم حب خدا بوده است و بقای آن به بقای فیض ذات سرمدی، جاودانه است، كه گفته اند:
این محبت راز محبتها جداست
حب محبوب خدا حب خداست
شاهی كه نه سپهر از او برقرار شد
ماهی كه مهر و ماه از او كسب نور كرد
«ان للحسین محبة مكنونة فی قلوب المؤمنین». [1]
در كانون دلهای مؤمنین، محبتی نهفته و ویژه نسبت به حسین وجود دارد.
كیست كه نام حسین (ع) را بشنود و فردی از افراد بشر یا تنی از اولاد انسان باشد و حالت انقلاب و انكسار و دلباختگی برای او فراهم نشود؟ محبت حسین (ع) دلها را به التهاب در آورده و جگرها را گداخته و مذاب می سازد، و شورش دل و آتش درون را به ریزش قطرات اشك از دیدگان، آشكارا و عیان می كند.
در كجای دنیا دیده می شود كه شیعه و دوستدار حسین در آنجا باشد و اقامه عزای حسینی نكند. كیست كه پس از دادن عزیزترین محبوب و مطلوب خود به اندك فاصله و مختصر وقت و گذشتن كمتر زمانی، آن مصیبت را فراموش نكند؛ جز مصیبت حسین (ع) كه با این همه طول زمان و گذشتن قرنها، روز به روز این مصیبت تازه تر و شور و شراره اش بیشتر و بلندتر می گردد. آیا نه این، جذبه عشق و علاقه و تأثیر محبت و فرط دلبستگی و دلباختگی علاقه مندان نسبت به آن امام محبوب است؟
و ای بسا، نامحرمان در برابر عظمت و جلالت حسینی تسلیم شده و به تواضع و تكریم در مقابل نام مبارك حسین و جلال و مقام او قد خویش به تعظیم و تسلیم خم نموده و به دین و آیین حسینی گراییده و از اكسیر محبت او مس خود را طلای ناب و زر خالص می گردانند.
براستی، سنت الهی چنین بوده كه محبت امامی كه مسیر تاریخ را عوض كرده و دین الهی را نجات می بخشد به گونه ای خاص در دل و جان مسلمین و مؤمنین قرار گیرد، حتی كسانی كه مقابل حسین (ع) قرار گرفتند به قول فرزدق: «دلهایشان با او بود، اگر چه بر اثر دنیا پرستی شمشیرهایشان بر روی او كشیده شد». چه رسد به مؤمنینی كه عشق و محبت او با گل آنان سرشته شده است.
حتی محبت حسین (ع) در دل و جان رسول اكرم (ص) نیز ریشه دوانیده بود، به طوری كه می فرمود: «هر گاه كه به فرزندم حسین می نگرم، گرسنگی و اندوه از وجودم رخت بر می بندد». [2] و نیز می فرمود: «بار خدایا، من حسین را دوست دارم و آنان كه دوستدار او هستند نیز دوست دارم». [3] .
راه حسین (ع) راه دل است، و هرگاه عاشقی به دل توجه كند او را پیدا می كند. لذا در برخی روایات وارد است كه: «قبر او در دلهای دوستداران اوست».
سلام از دور و از نزدیك بهر او بود یكسان
بلی قبر شریف او دل اهل یقین باشد
آری، دل مؤمن جایگاه تابش نور پر فروغ و احیاگر حسین است. و هرگاه عشق و محبت فراتر از آفاق ظاهری و مادی باشد، رنگ ابدیت به خود می گیرد، زیرا پیوند این محبت در حریم حب خدا بوده است و بقای آن به بقای فیض ذات سرمدی، جاودانه است، كه گفته اند:
این محبت راز محبتها جداست
حب محبوب خدا حب خداست
شاهی كه نه سپهر از او برقرار شد
ماهی كه مهر و ماه از او كسب نور كرد
[1] حماسهء حسيني، استاد شهيد مطهري، ج 3 ص 247.
[2] بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 43، ص 309.
[3] بحارالانوار، علامه مجلسي، ج 43، ص 281.